Wymogi dotyczące nagrywania i przechowywania nagrań sesji superwizyjnych

1. Zgoda Superwizanta:
   • Przed nagraniem sesji superwizyjnej, superwizor musi uzyskać pisemną zgodę superwizanta na nagranie oraz na jego wykorzystanie do celów egzaminacyjnych. Superwizant musi być świadomy, że zgoda może być w każdej chwili cofnięta, co działa na przyszłość.
   • Kopię zgody należy przedłożyć wraz z innymi dokumentami wymaganymi do egzaminu, aby potwierdzić legalność udostępnienia nagrania.
2. Administrator Danych:
   • Administratorem danych jest nagrywający superwizor. Sekcja Naukowa Psychoterapii uzyskuje dostęp do nagrania wyłącznie na czas egzaminu.
3. Miejsce Nagrania:
   • Podmiot leczniczy: Jeśli nagranie odbywa się w podmiocie leczniczym (np. klinice, szpitalu, placówce prywatnej wpisanej do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą), nagranie traktowane jest jako część dokumentacji medycznej i musi być przechowywane przez 20 lat od końca roku, w którym dokonano ostatniego wpisu. Ten obowiązek wynika z art. 29 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.
     • Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 5 oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych to podmiot wykonujący działalność leczniczą.
   • Prywatna praktyka: Jeśli nagranie odbywa się w prywatnym gabinecie psychologa, psychoterapeuty-superwizora nie będącego lekarzem, nie jest ono objęte obowiązkiem przechowywania jako dokumentacja medyczna zgodnie z ustawą o prawach pacjenta.
     • Osoba fizyczna wykonująca zawód medyczny inny niż lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta i udzielająca świadczeń zdrowotnych w ramach wykonywanej działalności gospodarczej nie prowadzi działalności leczniczej (art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o działalności leczniczej).
4. Przechowywanie i dostęp do nagrań:
   • Podmiot leczniczy: Nagrania muszą być przechowywane zgodnie z przepisami dotyczącymi dokumentacji medycznej. Po egzaminie, superwizji, itp., pendrive’y z nagraniami muszą być zwracane.
   • Prywatna praktyka: Superwizor musi zadbać o odpowiednie zabezpieczenie nagrań przed zniszczeniem, uszkodzeniem oraz dostępem osób nieupoważnionych. Wszyscy, którzy uzyskują dostęp do nagrań, mają obowiązek ich zabezpieczenia.
5. Zabezpieczenie nagrań:
   • Nagrania powinny być odpowiednio zabezpieczone, zarówno na pendrive’ach, jak i w przyszłości w chmurze. Zabezpieczenia mogą obejmować hasło dostępu, czasowe ograniczenie dostępu oraz dodatkowe metody weryfikacji dostępu.

Podstawy prawne:

• Obowiązek przechowywania dokumentacji medycznej: art. 29 ustawy o prawach pacjenta.
• Definicja podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych: art. 3 ust. 1 pkt 5 oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
• Praktyka zawodowa lekarzy, pielęgniarek i fizjoterapeutów: art. 5 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej.
• Zasady prowadzenia działalności leczniczej przez psychologów i psychoterapeutów: art. 4 ust. 1 pkt 1 Ustawy o podmiotach leczniczych oraz przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Podsumowanie:

• Uzyskaj pisemną zgodę superwizanta na nagranie sesji.
• Administrator danych to nagrywający superwizor.
• Udostępnij nagranie Sekcji Naukowej Psychoterapii wyłącznie na czas egzaminu.
• Nagrania sesji w podmiotach leczniczych muszą być przechowywane przez 20 lat zgodnie z art. 29 ustawy o prawach pacjenta.
• Nagrania sesji w prywatnych gabinetach psychoterapeutów-superwizorów niebędących lekarzami nie podlegają obowiązkowi przechowywania jako dokumentacja medyczna.
• Zabezpiecz nagrania odpowiednimi środkami technicznymi, zarówno na pendrive’ach, jak i w chmurze.

Czym jest podmiot leczniczy?

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, podmiotem wykonującym działalność leczniczą (podmiotem leczniczym) są zarówno zorganizowane jednostki (np. szpitale, kliniki) jak i osoby wykonujące zawody medyczne w ramach praktyki zawodowej, takie jak lekarze, pielęgniarki, fizjoterapeuci, czy diagności laboratoryjni.

Co do zasady, osoba fizyczna wykonująca zawód medyczny inny niż lekarz, pielęgniarka, fizjoterapeuta, udzielająca świadczeń zdrowotnych w ramach swojej działalności gospodarczej, np. psycholog, psychoterapeuta niebędący lekarzem, nie jest uznawana za podmiot wykonujący działalność leczniczą. Aby zostać takim podmiotem, musiałaby spełnić wymogi określone w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o działalności leczniczej.

Lekarze, pielęgniarki i fizjoterapeuci mogą prowadzić działalność leczniczą w ramach praktyki zawodowej na podstawie samej ustawy (art. 5 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej). Natomiast osoby wykonujące inne zawody medyczne (np. psychologowie, psychoterapeuci niebędący lekarzami) nie mają takiej możliwości i udzielają świadczeń zdrowotnych w ramach zwykłej działalności gospodarczej.

Warto podkreślić, że działalność podmiotu leczniczego opiera się głównie na zorganizowanym zespole składników majątkowych i zatrudnieniu personelu medycznego. Osobiste udzielanie świadczeń zdrowotnych przez osobę prowadzącą podmiot leczniczy nie jest konieczne. Może ona zatrudnić innych pracowników do realizacji tych usług. Tym różni się działalność podmiotu leczniczego od działalności osoby fizycznej wykonującej zawód medyczny, która udziela świadczeń osobiście.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o podmiotach leczniczych, podmiotem leczniczym mogą być także przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, we wszelkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej. Psychologowie mogą prowadzić podmiot leczniczy po spełnieniu dodatkowych wymogów prawnych, w tym zgłoszenia działalności do KRS albo CEIDG oraz wpisu do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą.